Po raz pierwszy w swojej historii Parafia św. Barbary w Porębie przeżywa Peregrynację Obrazu Chrystusa Króla. Wcześniej parafianie przyjmowali obraz Matki Bożej Częstochowskiej i Miłosierdzia Bożego. W niedzielę 8 kwietnia na Mszy św. o godz. 12.00 ks. proboszcz Andrzej Grzybowski pobłogosławił obraz i rozpoczął on wędrówkę po porębskiej parafii zaczynając od Dudowizny. Później będą kolejne wioski. Peregrynacja to przygotowanie do Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa Króla Królów i Pana Panów, która ma się odbyć jeszcze w tym roku 17 października.

Istotą Intronizacji jest publiczne uznanie władzy Serca Jezusa nad daną społecznością czy osobą i wprowadzenie Go do swojego życia jako Króla. Do tego bardzo ważnego wydarzenia przygotowuje się nasza parafia przez peregrynację, czwartkowe wynagradzające adoracje Najświętszego Sakramentu i rekolekcje. Pan Jezus do sługi Bożej Rozalii Celakówny powiedział, że chce niepodzielnie panować w ludzkich sercach”. Zaznaczył też, że tylko te narody ocaleją, które dokonają Intronizacji.

Kolejna, tym razem 13 rocznica śmierci św. Jana Pawła II i charakterystyczne dla naszej parafii białe marsze. Polegają one na tym, że mieszkańcy kilku wiosek pieszo, ze śpiewem i modlitwą, wędrują do kościoła na Apel Jasnogórski, na którym razem z Maryją dziękują za dar Papieża Polaka. Wydawało się, że w tym roku frekwencja będzie bardzo słaba bo to Poniedziałek Wielkanocny, parafianie przyjmują gości albo sami wyjeżdżają w odwiedziny, ale było tak jak co roku. Mieszkańcy Przyjm i Dudowizny nie zawiedli. Po drodze był śpiew, była modlitwa i serca wypełnione wspomnieniami. Podczas Apelu też było dużo wzruszeń szczególnie wtedy, kiedy o 21.37, w godzinie śmierci Jana Pawła, rozdzwoniły się wszystkie kościelne dzwony.

Ksiądz proboszcz, Andrzej Grzybowski, prowadząc apelowe rozważanie opowiadał, że śmierć Papieża zastała go w Rosji, w Kursku, gdzie był proboszczem. Prawosławni biskupi solidaryzując się z katolikami z kurskiej parafii, zapewniali o modlitwie za zmarłego Swjatogo  Otca. Następnego dnia od rana, dziennikarze przeprowadzali z nim wywiady. Opowiadał im o swoich spotkaniach z Janem Pawłem II a oni słuchali z wypiekami na twarzy żeby później napisać artykuł o "Rimskim Papie i otcu Andreju, kotoromu On podarił  rozarij". W 2002 r. w Watykanie odbyła się audiencja Papieża z księżmi pracującymi w Rosji. Ksiądz Arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz, ordynariusz diecezji Matki Bożej w Moskwie, przedstawiając Janowi Pawłowi II księdza Andrzeja Grzybowskiego powiedział, ze to proboszcz, który pracuje tam, gdzie były łagry i gułagi dla polskich zesłańców. A Papież spoglądał bardzo uważnie i tym spojrzeniem jakby chciał podziękować za pracę na terenach dawnego Związku Radzieckiego i zachęcić, żeby dalej tam duszpasterzować.

 Apelowe modlitwy zakończyły się odśpiewaniem "Barki'   i zapewnieniem, że za rok też przyjdziemy, żeby z Matką Bożą dziękować za Świętego Polaka Papieża.

Galeria Zdjęć dostępna po kliknięciu na zdjęcie i ten link

ks. proboszcz Andrzej Grzybowski

Zapraszamy do galerii zdjęć z Triduum Paschalnego i Mszy świętej Rezurekcyjnej, po kliknięciu na poszczególne fotografie zostaniecie przeniesieni do galerii zdjęć z danego dnia.

Co piątek w czasie Wielkiego Postu, o godzinie 15 wierni gromadzili się w świątyni parafialnej w Porębie, aby rozważać mękę Pana Jezusa w nabożeństwie Drogi Krzyżowej, w piątek 16 marca parafianie wyszli we wspólnocie na ulice Poręby, aby również podążać za krzyżem Chrystusa, a w ostatni piątek przed Wielkim Tygodniem 23 marca, w czasie trwania rekolekcji parafialnych ponad 140 osób po mszy świętej o 18 wyruszyło w indywidualną Ekstremalną Drogę Krzyżową... Czemu ekstremalną? Bo trzeba pokonać trasę minimum 40 km w nocy. Samotnie, w skupieniu. Bez rozmów i pikników. Musi boleć, by opuścić swoją strefę komfortu i powiedzieć Bogu: jestem tutaj nie dlatego, że masz coś dla mnie zrobić, ale dlatego, bo chcę się z Tobą spotkać. To droga do nowego życia.

Oczywiście idea EDK to inicjatywa Stowarzyszenia Wiosna zapoczątkowana przez ks. Jacka Stryczka, z każdym rokiem przybywa nowych tras już nie tylko w Polsce, ale na świecie. Każdy nowy rejon i trasa musi spełniać odpowiednie standardy, aby mogła być nazwana Ekstremalną Drogą Krzyżową. W Parafii Poręba po raz pierwszy podjęliśmy się próby stworzenia rejonu i trasy EDK. Mieliśmy nadzieję, że znajdzie się choć 40 odważnych. Odkąd ruszyła rejestracja, każdego dnia przybywało osób zarejestrowanych. Tydzień przed EDK zorganizowaliśmy spotkanie informacyjne, aby przedstawić główne założenia EDK, uczulić na zasady (milczenie, pokonywanie trasy indywidualnie itp.) Ilość osób na spotkaniu przerosło nasze oczekiwania. A w dniu wyjścia? Ludzi znacznie więcej niż rejestracja na stronie wskazywała. Po mszy świętej o 18 ks. proboszcz odczytał specjalny list adresowany do uczestników EDK od Papieża Franciszka nastąpiło błogosławieństwo, poświęcenie krzyży i pątników. I w drogę.

Wyznaczona trasa liczyła 41 km. i zataczała koło po terenie gminy Brańszczyk. Głównie przez okoliczne wsie, pola i lasy, był też odcinek szczególnie trudny od Mękalin do cmentarza.  Tak opisują go nasi uczestnicy EDK Najcięższy odcinek Mękaliny - cmentarz - Najcięższy fizycznie-najbardziej owocny duchowo, inna osoba wspomina ten odcinek w ten sposób Na odcinku od Mękalin do cmentarza zaczęły pojawiać się myśli, że to pierwszy i ostatni raz. W kaplicy na cmentarzu, leżąc na ołtarzu, bo inaczej już nie mogłem, czytałem rozważanie do ostatniej stacji. Jezus leżał w grobie a ja na ołtarzu. Po dotarciu do kościoła wiedziałem  jednak, że to pierwsza EDK w moim życiu, ale nie ostatnia.

Wyruszeniem w trasę organizacja EDK się kończy, a zaczyna działać łaska Boża. Dla każdego zaczyna się indywidualna, nocna podróż. Podróż w głąb siebie i indywidualne spotkanie z Bogiem... Wyjątkowa noc, każdy uczestnik przeżył te kilometry inaczej... Nie potrafimy określić ile osób przeszło całą trasę. Każdy walczył sam ze sobą, z własnymi słabościami fizycznymi. Tak wspominają drogę inni uczestnicy EDK Poręba: "EDK coś wspaniałego, nie do opisania! Niesamowita lekcja pokory, współpracy, pomocy...Lekcja poznania swojej duszy i ciała a przede wszystkim przybliżenie do Boga"!, "Byłem, przeżyłem. Z bólem obu nóg i cierpieniem udało mi się dojść do samego końca EDK. Miałem chwile, kiedy już chciałem zrezygnować z dalszej drogi ale pomimo bólu i z Bożą pomocą udało się wytrwać do samego końca."